laatbluier

Laatbluier


In de grieze sjemer van zien laeve
sjtóng de lente veur zien deur,
deich zien gemoud zich euvergaeve
’t leifdesvuur gouf häöm kleur.

Noots neit haw hae kènne dènke
haw ouch gaar gein muite zich gedaon
óm èntjelings in leifde te verdrènke
dach dat hae allein moosj gaon.

Anemone, doezendsjone
frisje roze euveral,
noots bekeke
noe gesjtreke
bluiend laeve baovenal.

Heurt hae noe viole zènge
en de lach van ’n sjpelend kèndj,
kump gelök häöm alles brènge
d’n hemel blaw door frisje wèndj.

Noe de sjtilte is vergange
en hae zo ’t laeve pruif,
wie ’t noots neit haet besjtange
wis de waeg nao deip geluif.

En aan ’t altaar van de Grote kirk
plökde hae zien reuske, óngemirk.

1979