lente

DE LENTE HAET MICH…….
Jao,leif luuj, de lente haet mich richtig te pakke.
Dat geef mich ’n goud gevuil en beteikent
dat ich nurges pien höb.
Dat lentegevuil zit in mien gans lief, van ónger pes baove en trök.
Dat begint al bie mien vuit, de sjoon zitte weier lekker want ich höb gein las van mien aesterouge.
Dat goud lentegevuil krup langzaam ómhoog pes aan miene lènkerknei, dao löp ’n litteike zo groot wie ’n broodmets ,dat mich normaal gesjpraoke jeder daag herinnert aan ’n patellafractuur, angesj gezag, aan ’n gebraoke kneisjief. Mer dat litteike haet zich aan mien sjtömming aangepas en leet gelökkig
ouch niks van zich heure, zelfs neit bie raegewaer.“De lente,de lente,wo ich mich zo op sjpich”, heur ich mich de gansen daag zènge.En dat goud gevuil krup mer door en door, ich kèn mich inèns väöl baeter bewaege, mien erm en bein zitte knatsjvol energie. Sóms hang ich in gedachte aan de rèksjtok en dènk ich dat ich
Yury van Gelder bèn, jao, dan mein ich dat ich de ganse welt aankèn, ich sjlaon mich van sjprèngerigheid mit de vuus oppe brós : King Kong in de gróndjverf. En dan te bedènke dat ich mich normaal gesjpraoke gedraag wie ’ne gesjpierde lafaard mit van die ermzelige sjlappe sjpiere, dunner es draketouw.
Mer vandaag neit, vandaag sjlaon ich de koutelebout en dat kump allenej door dat geweldige lentegevuil.
Sjone lentetied ! Vol mitlieje kiek ich sjmörges nao mien pilledeuske,’t sjtik van de kleure
rood gael en gruin, - ’t is sjus vastelaovend – tèl pilkes en capsuulkes en dènk biej mien eige:
vandaag gein pilkes,vandaag houf ich niks van dae kraom te sjlikke want ’t is lente
en in de lente bèn ich frisj en zo mónter wie d’n haan van Mille.
Laot mer kómme, springtime, frűling of printemps, ’t kènt mich niks sjaele wie ’t beesjke heisj, es ’t mer lente is. En dan kump dat goud gevuil róndj mien hart, mien centraalgebergte.
D’n eine keer zeen dat de Alpen, sóms zeen ’t de Pyreneeën, zo aaf en toe de Mont Ventoux mer in de meiste gevalle is ’t doodgeweun de Kollenberg. Want bèste laezer, geer kènt mich intösje goud genog óm te weite dat ich normaliter al jaore gein bókkesjprung mee maak, en ich zal nootsj mee in miene agenda de aanteikening make: "gistere euver ’n däörehèk gesjprónge".
Mer vandaag is ’t lente,alle deure en vènstere sjtaon aope, vandaag is mien centraalgebergte nemes minder es de Himalaja en sjtaek ich- 8000 maeter hoog - symbolisch de nuuj vlag van Zitterd op ’t tupke van de Mount Everest. Vandaag peun ich de lente en gaef ich mien jaowoord: “Jao, leive Lente, ich hawt van dich en ich wil veur ummer in dich blieve”.Vanaaf vandaag tèlt allein mer de lente, vanaaf vandaag is niks mee belangriker es dat goud gevuil dat de lente mich geef, vanaaf vandaag waer ich nurges mee kaod óm óm.
Ich wil niks mee heure in de geis van: “häöm sjprink de kwint”.Vanaaf vandaag kèn ich euveral taege want ’t is lente, sjone lentetied. Ich sjloet dich in mien erm, knoevel dich en fluuster in dien oor ’t ein leifdesweurdje
nao ’t anger: “Leive Lente, doe bès ’t allerbèste waat ’ne minsj kènt euverkómme.”


(geplaatsj in waekblaad De Trompetter)

Pas de deux

Pas de deux
(döbbel gelök)


Doe bès ’t bèste van ’t bèste
get baetesj geef ’t neit,
doe bès mien eesjte en mien lèste
’t sjoonste waat besjteit.

D’n daag wie veer ós leerde kènne
gruin wie jónge äölentäöl,
dao misjde zich al get daobènne
van beitskenj aeveväöl.

Ich peunde dich en pruifde ´t laeve
dien gemoud gouf mich giem en sjwóng,
ich wós ’t woort veur ós gegaeve
’t waar gelök waat ós te wachte sjtóng.

En op ’t hoogfees van Sint Rosa
de sjtad waar klaor veur ziene gank,
v’r sjreve saam ’n sjtökske proza
jubelend van èngelezank.

Wurt gelök Hiebaove gekaveierd
is dae van Zitterd waal geras,
want wo leifde emes seiert
sjtempelt Petrus häöm de pas.

Sjus wie Zitterd wil ich troe ouch blieve
aan tradieses mer veural häör kaer,
daoróm deit ’t goud hie noe te sjrieve
dich leif vrouw
en doe mien Zitterd
ich höb uch allebei zo gaer.

1991

Zittesje diftóng

Zittesje diftóng

Leifde

’n Maedje oet Zitterd
en ’n jungske oet Beich,
die sjpeelde gaer same
mer noots bie klaor leich,
me heil van gefluuster
nog mee van d’n duuster,
en ónger ’t peune
neit van dat geweune
dan kralde häör ouge
egaal waat ze zouge,
En taege de mörge
kepot van ’t sjörge
nog muig van ’t sjtrieke
mer zónger te kieke,
zag ‘t maedje oet Zitterd
taege dat jungske oet Beich:
“Dich mót ich höbbe
doe bès mienen tunnel
mien eige zach leich”.


’n Vleigeweig

in Beich
zout ’n vleig
op ’n weig
te raste van ’t vleige en
wie häör oug doe sjloug
op waat in dat weigske loug,
dach die gekke vleig:
es ich dat noe ouch èns deig
dan koosj ich mien eige
vleigskes weige
pes dat ze groot zeen en op
hun eige vleugelkes vleige.


Veier beier

Nónk Neier
haw ’n flink sjtök
in de kleier
want hae zout
alweier aan ’t beier.
“Kóm, doe awwen dóffer
zag de jóffer, sjtank op
en lègk dich in ’t kóffer”
dat deig häöm leid
want zo flötde Naerke niet.
“Veur wae zou ich gaon
ich höb hie nog ´n kretje sjtaon.
daoróm en noe gein gesjikkaneier
ich drènk mich
nog ’n glaas of veier”

1989

De Grote Kirk : D’n awdste van Zitterd

Doe sjteis dao zo majestueus en greutsj te kieke
(wae aan mien sjtad kump dae kump ouch aan mich);
doe kiks óm dich haer en leets diene riekdóm blieke
mer dien oug is veural op Sint Petrus gerich.


Doe bès d’n awdste van Zitterd, mót jederein heure
(d’n duvel is awd waat meint geer uch waal);
van al waat vruiger en nog sjteit te gebeure
sjpeels doe altied dien rol, in klaor Zittesje taal.


Doe bès ummer veur ós dao,maaks nemes verlaege
(waat moosj geer zónger mich mit eur laammaekesjteun);
in veur- of taegesjpoud geefs doe ós de zaege
zelfs d’n tied van d’n daag vinjs doe ouch gans geweun.

Mer sjus in dat geweune bès dich zo bezónjer
(ós leifde veur dich góng bie d’n duip al van krach);
blief mer bie ós en blief mer ós wónjer
veer hawte van dich jederdaag , jedernach.