De mam blif ummer in mich (proza)

’t Geef ’n dialekleidje mit es titel : “Blief biej de mam”.Veur waat ’t waerd is bèste laezer, mer ich vènj dao eerlik gezag neit zoväöl aan, al meint de teksdichter ’t nog zo goud. en zou ‘t veur bepaolde luuj mesjien neit sjlech zeen óm (get langer) biej de mam te blieve.
Ich wil ’t ouch höbbe euver de mam,mer dan waal in de beteikenis van de moder die väöl, zo neit alles, veur häör kènjer haet gedaon. Die veer dan ouch nootsj neit kènne en wille vergaete, en daoróm veur ummer in ós zal blieve, egaal wie goud de awwerdóm ’t mit ós veurhaet. Al waere v‘r hónderd jaor. Dees gedachte koum inèns gans sjterk in mich op wie ich veur ’n paar daag trök oppe kirkef biej häör graaf sjtóng. Ich lous:

Anna Maria Hannon,geb. 16-04-1898 en gesjtórve 11-02-1979.

Mien mam. Ich koosj daonao aan niks angesj mee dènke en bèn in eine sjarsj heivesj gegange en achter de computer gekraope. En noe zit ich hiej en dènk aan mien mam die, es ze nog zou laeve, euver ’n paar waeke 111 jaor awd zou zeen gewore. Jömmich, ’t haw gekènd mer ich weit dat ’t neit realistisch is óm daovan oet te gaon;’t zeen mer ènkelinge die deze (gezaegende?) laeftied mage belaeve. Aevel, waat zéér zeker waal kènt is dat mien mam in gedachte in mich blif doorlaeve, al is zie al zolang neit meer ónger ós.

Höb geer dat mesjien ouch? Want wie dèks sjtaon v’r neit ’n amelank sjtil óm trök te kieke nao daen tied wo-in de mam centraal sjtóng ? De vrouw toch wo alles óm drede, de sjpil in ós laeve. Of v’r noe in de gruij van kèndj nao volwassenheid sjtónge of in d’n tied van allewiele dae ós awwere in de categorie ‘senior ’n plaatsj haet gegaeve. De mam is ummer dao, is ummer in mich. Höb geer dat mesjien ouch ? Ich durf ’n handj in ’t vuur te sjtaeke dat dit zo is. Wae dènk neit al gaw èns trök aan zien allereesjte laevesjaore? Waar ’t neit de mam die dich treusde es te bäökentaere thoeskoums mit ’n vatsj in diene knei ?

En wie dèks sjtóng de mam neit achter dich es te es jónkgezèl väöls te laat thoeskoums en de pap in dien ouge alweier get te sjtreng waar? En wie góng dat later in dienen trouw, veural in die eesjte lestige gewènningsjaore? Waar ’t neit de gouwe raod van de mam dae dich oppe bein hólj ? Wie greutsj koosj de mam es oma zeen, allein al es te zougs mit wieväöl leifde ze de kleintjes póngelde. En nog greutsjer koosj ze zeen es de kènjer vrouge :” Oma, wie dèks blif g’r biej ós sjlaope”, ouch al koum ze eigelik allein mer veur ’n tas kaffe. En noe, nao al die jaore, blif de mam doorlaeve in de eige kènjer.
Want es de kleinkènjer zich weier èns sjtechele, haolt dochter Mathilde dèks de weurd van oma zeliger aan: “Hèllige Maria, kènjer,versjtaot uch. ”
De mam, zie blif ummer in mich, zo is dat en neit angesj!

Laes hiej mien gedich euver de mam



De mam blif ummer in mich (gedich)

Ich druim van mien mam
wie ich es kèndj bèn gevalle
(auwee ’n vatsj en ’ne böltj)
ocherm waat ‘n leid
en waat ’n verdreit
mer de mam is dao
de mam is ummer dao
zie hiltj mich sjtevig
vas en prevelt:
“Jungske bès mer geras
’t kump allenej waal goud
sjtil mer bäök mer neit
ich bae dat ’t achterein euvergeit”.

Ich druim van mien mam
vraog häör mien leid
mit mich te deile
’n huipke elenj dat kraak
noe mien maedje
‘t haet oetgemaak
Dan zaet zie zo santesie:
“jóng kóm èns pes hiej
treur noe mer neit
want geluif mich
ich garandeier dich
mörge maak dich weier
’n anger blömke bliej”.

Ich druim van mien mam
wie zal ’t mich vergaon
es ich op eige bein mót sjtaon
‘n hart mit doezend vraoge
zal ich mich veur mien vrouw
waal genóg kènne plaoge en
wie geit ‘t mit nuut laeve
bèn ich klaor óm mien
lief en zeel weg te gaeve
Mer dan zaet mien mam:
“Jóng sjtiep dich en bae dich
s‘Livvenheer zal veur dich zörge
maak dich daoróm mer gaaroets
neit bang veur d’n daag van mörge”

En zo is mien mam
ich houf ’t eigelik
neit op te sjrieve
want zo geit ’t al jaore
zie zal ummer
jao veur ummer
in mich blieve.

Laes hiej mien verhaol euver de mam