Zittesje diftóng

Zittesje diftóng

Leifde

’n Maedje oet Zitterd
en ’n jungske oet Beich,
die sjpeelde gaer same
mer noots bie klaor leich,
me heil van gefluuster
nog mee van d’n duuster,
en ónger ’t peune
neit van dat geweune
dan kralde häör ouge
egaal waat ze zouge,
En taege de mörge
kepot van ’t sjörge
nog muig van ’t sjtrieke
mer zónger te kieke,
zag ‘t maedje oet Zitterd
taege dat jungske oet Beich:
“Dich mót ich höbbe
doe bès mienen tunnel
mien eige zach leich”.


’n Vleigeweig

in Beich
zout ’n vleig
op ’n weig
te raste van ’t vleige en
wie häör oug doe sjloug
op waat in dat weigske loug,
dach die gekke vleig:
es ich dat noe ouch èns deig
dan koosj ich mien eige
vleigskes weige
pes dat ze groot zeen en op
hun eige vleugelkes vleige.


Veier beier

Nónk Neier
haw ’n flink sjtök
in de kleier
want hae zout
alweier aan ’t beier.
“Kóm, doe awwen dóffer
zag de jóffer, sjtank op
en lègk dich in ’t kóffer”
dat deig häöm leid
want zo flötde Naerke niet.
“Veur wae zou ich gaon
ich höb hie nog ´n kretje sjtaon.
daoróm en noe gein gesjikkaneier
ich drènk mich
nog ’n glaas of veier”

1989