lente

DE LENTE HAET MICH…….
Jao,leif luuj, de lente haet mich richtig te pakke.
Dat geef mich ’n goud gevuil en beteikent
dat ich nurges pien höb.
Dat lentegevuil zit in mien gans lief, van ónger pes baove en trök.
Dat begint al bie mien vuit, de sjoon zitte weier lekker want ich höb gein las van mien aesterouge.
Dat goud lentegevuil krup langzaam ómhoog pes aan miene lènkerknei, dao löp ’n litteike zo groot wie ’n broodmets ,dat mich normaal gesjpraoke jeder daag herinnert aan ’n patellafractuur, angesj gezag, aan ’n gebraoke kneisjief. Mer dat litteike haet zich aan mien sjtömming aangepas en leet gelökkig
ouch niks van zich heure, zelfs neit bie raegewaer.“De lente,de lente,wo ich mich zo op sjpich”, heur ich mich de gansen daag zènge.En dat goud gevuil krup mer door en door, ich kèn mich inèns väöl baeter bewaege, mien erm en bein zitte knatsjvol energie. Sóms hang ich in gedachte aan de rèksjtok en dènk ich dat ich
Yury van Gelder bèn, jao, dan mein ich dat ich de ganse welt aankèn, ich sjlaon mich van sjprèngerigheid mit de vuus oppe brós : King Kong in de gróndjverf. En dan te bedènke dat ich mich normaal gesjpraoke gedraag wie ’ne gesjpierde lafaard mit van die ermzelige sjlappe sjpiere, dunner es draketouw.
Mer vandaag neit, vandaag sjlaon ich de koutelebout en dat kump allenej door dat geweldige lentegevuil.
Sjone lentetied ! Vol mitlieje kiek ich sjmörges nao mien pilledeuske,’t sjtik van de kleure
rood gael en gruin, - ’t is sjus vastelaovend – tèl pilkes en capsuulkes en dènk biej mien eige:
vandaag gein pilkes,vandaag houf ich niks van dae kraom te sjlikke want ’t is lente
en in de lente bèn ich frisj en zo mónter wie d’n haan van Mille.
Laot mer kómme, springtime, frűling of printemps, ’t kènt mich niks sjaele wie ’t beesjke heisj, es ’t mer lente is. En dan kump dat goud gevuil róndj mien hart, mien centraalgebergte.
D’n eine keer zeen dat de Alpen, sóms zeen ’t de Pyreneeën, zo aaf en toe de Mont Ventoux mer in de meiste gevalle is ’t doodgeweun de Kollenberg. Want bèste laezer, geer kènt mich intösje goud genog óm te weite dat ich normaliter al jaore gein bókkesjprung mee maak, en ich zal nootsj mee in miene agenda de aanteikening make: "gistere euver ’n däörehèk gesjprónge".
Mer vandaag is ’t lente,alle deure en vènstere sjtaon aope, vandaag is mien centraalgebergte nemes minder es de Himalaja en sjtaek ich- 8000 maeter hoog - symbolisch de nuuj vlag van Zitterd op ’t tupke van de Mount Everest. Vandaag peun ich de lente en gaef ich mien jaowoord: “Jao, leive Lente, ich hawt van dich en ich wil veur ummer in dich blieve”.Vanaaf vandaag tèlt allein mer de lente, vanaaf vandaag is niks mee belangriker es dat goud gevuil dat de lente mich geef, vanaaf vandaag waer ich nurges mee kaod óm óm.
Ich wil niks mee heure in de geis van: “häöm sjprink de kwint”.Vanaaf vandaag kèn ich euveral taege want ’t is lente, sjone lentetied. Ich sjloet dich in mien erm, knoevel dich en fluuster in dien oor ’t ein leifdesweurdje
nao ’t anger: “Leive Lente, doe bès ’t allerbèste waat ’ne minsj kènt euverkómme.”


(geplaatsj in waekblaad De Trompetter)