Kanker, en noe dan? (proza)

Dao zal geinen daag veurbiej gaon of die veier alleszègkende weurd sjlaon ganse femiejes laam en make ze móndjdood. Waat kènt en waat maag me zègke taege emes dae die versjrikkelike boodsjap zo mer op d’n tejjer krig gelag ? Vertroewe höbbe in de medische weitensjap en zónger zelfmitlieje (want me mót zich noe einmaol sjterk hawte veur de ómgaeving…) ’n aafwachtende houding aannumme ? Of angesj gezag, mer neit minder goud bedoeld, pes in den treure loestere nao god-wèt-wieväöl zogenaamde ervaringsdeskundige kènnisse, naobers, collega’s, kaartvrunj (‘ biej ós in de femieje ’t zelfde mitgemaak…’) en neit te vergaete de direkte femilielede die allemaol mit wies weurd de pien en ’t eventueel oetsjtèl van executie get draagliker perbeiere te make. Waat die weurd aan wiesheid in zich drage is van gein belang veur degein wo ze veur besjtömp zeen,want die gaon geweun langs häöm door wie ’ne zach roesjende lentewèndj door ’n in de knóp sjtaonde seringebömke dat zich leet weige en zich gereid maak veur nuut frisj laeve.

Mer neit veur dae kranke minsj dae mit ziene kanker zit en häöm d’n aom aafsjnit biej jeder woord dat gezag wurt. En toch wille veer luuj mit gouwe raod blieve sjtruije want veer meine mesjiens dat ’t hulp. Dat ’n hart ónger de reim sjtaeke de krenkde minder erg maak. Veur ’n deil zal dat ouch waal zo zeen, mer es me ’t bouk al zo dèks haet ómgedrage , dan zeen al die superlatieve geine sikkepit waerd.

Aevel, de kwestie wo alles óm dreet lik gevuiliger es ’ne boetesjtäönder ouch mer kènt dènke.

’t Sumpel woord ‘gevuilig’ is in veurkómmende gevalle neit oet te lègke, en zaker neit es ’t óm kanker geit. Mesjiens is ’t nog ’t bèste óm ’t begrip kanker en alle konsekwenties die dao-aan verbónje kènne zeen ,aan de eige luuj te laote. Same mit de naoste femieje de rös perbeiere te vènje de tied d’n tied gaeve óm alles klaor te sjtèlle veur waat kómme mot.

In 1993 waar ich in sjtaot ’n gedich euver kanker te sjrieve

Ich draag dit gedich op aan alle luuj die direk of indirek mit dees krenkde van doon höbbe, mer in ’t bezunjer gaon mien gedachte oet nao Jan en Jos.

Laes hiej mien gedich Kanker, gekanker, oetgekankerd